Budget Games 2013 Aalbeke (Kortrijk): Reflecties

Het hoeft niet gezegd: een goed voorbereid man is er twee waard. Tijdig doorgespeelde documenten. Een laatste hangout ter verduidelijking. Op tijd aanwezig om te acclimatiseren, medewerkers op scherp.

De spelarena werd geopend door burgemeester Van Quickenborne en organisator Jurgen De Smet.

Hier zijn mijn nabeschouwingen van dit unieke event.

Navraag na afloop van de game onder de deelnemers lieten me een geapprecieerde indruk na.

Het doel van de spel setup diende wél duidelijk uitgelegd te worden. Simpel, kort & doel georiënteerd. En herhaaldelijk. Gezien de spelers druppelsgewijs aankwamen was dit een open doel: bijna iedereen heeft de spelregels individueel gehoord. Voor diegenen die al aanwezig waren zorgde dit voor herhalingen op een dienblaadje. Het gaf me als facilitator de kans de mensen in de spelsfeer ‘te ontvangen’ en beter te leren kennen.

Een kennismakingsrondje was ik vergeten. Achteraf gezien leek het me ook beter zo.  Het collectieve doel stond hier tenslotte centraal. Aan ronkende CV’s geen boodschap, in tegendeel, vooroordeel is niet wenselijk in een dergelijke context.

Verdere ingrediënten: jullie belastingsgeld, jullie mening telt, samen aankopen, jullie mening gevraagd, en het gehoopte resutaat dat de meningen aan de andere speeltafels niet uitgesproken verschillend zouden zijn en dus de overeenkomsten aandacht zouden trekken.

Het samenbrengen van onbekenden stimuleerde spontane openheid. Out-of-comfort van een nieuwe spelconcept was een natuurlijke stimulans om samen te spannen. Een bevorderlijke synergie.

De spelconstructie is door zijn eenvoud waterdicht mits diversiteit én evenwichtige inspraak. Dat laatste had actieve sturing nodig: ook verbaal was de diversiteit sterk aanwezig vandaar ook de belangrijke rol van de aanwezige facilitatoren en observatoren. Herhaaldelijk vragen naar het voor hen belangrijk(e/ste) item, bleek een intensieve maar energie creërende noodzaak. Zo werden de highlights doorheen de lijst eerst afgelopen. Bliksemafleiders van discussies:

• Roman vote (consencus over aankoop hoeft geen verder detail-geleuter)
• Voorstellen van nieuwe initiatieven (diversiteit van de groep oversteeg duidelijk de vindingrijkheid van wat op de lijst stond)
• Partijen toelaten uit te leggen wat ze precies bedoelen (vaak is er slechts ogenschijnlijke verdeeldheid)
• Verduidelijking door subject matter experts

Dankzij de aanwezigheid van Cliff als observator was er ook alertheid voor zaken die een facilitator minder vlug ziet.  Na de eerste helft waren de consensus items bekend en ordelijk opgelijst op flipchart door Cliff. Het bieden kon beginnen. Terwijl de participanten hun betaalde credits genoteerd werden, schakelde Cliff over naar co-facilitator mode. Snelle opeenvolging van faciliteren naar consensus, aansporing tot samenspannen, besparingen, afleiden naar nóg meer nieuwe initiatieven maakten van een co-facilitate geen overbodige luxe. Tijdens het noteren wie wat aankocht, werd de wachtrij van de betalingen door Cliff bijgehouden.

Budgetten die droog komen te staan, leiden tot puzzelwerk.

Met de volle aandacht om de spelers actief betrokken te houden door vragen te stellen, ben je minder met het rekenplaatje bezig. Ook hier was Cliff’s bijstand een dankbare tandem: op de onvermijdelijke vraag naar het resterende groepsbudget lag al een antwoord al klaar.

Naar het einde toe begon vermoeidheid voelbaar te worden. Hierdoor kwam men niet meer toe tot de bespreking van de nieuwe initiatieven met groot draagvlak. Meer nog: het waren allemaal goedkope tot kosteloze initiatieven.

Strikt vooropgestelde (individuele) doelen bij aanvang maakten plaats voor collectief gedachtegoed. De consensus op het einde bevatte items van relatief hoge kost die initieel geen draagvlak hadden.

Deze games hebben dus niet alleen kleurrijke discussies opgeleverd. Het schiep duideijkheid en inzicht in een eeuwig terugkerend pijnpunt van burgeronbegrip:

beperkt budget betekent keuzes maken.

Budget Games. Keuzes maken.

Collectief.